یونانیان باستان طراحی کاشی های سرامیکی و سرامیک کف خانه را با ایجاد کف های موزاییکی استادانه که اغلب در خانه ها و معابد در سرتاسر مدیترانه مورد استفاده قرار می‌گرفت، به ارتفاعات جدیدی رساندند.
یونانی‌ها اغلب از سنگ‌ها برای ایجاد الگوها و طرح‌ها و همچنین برای به تصویر کشیدن تصاویر خدایان یا خانواده‌هایی که این آثار را سفارش می‌دادند، استفاده می‌کردند.
سنگ مرمر، تراورتن و سایر مصالح سنگی اغلب مورد استفاده قرار می گرفت، اما سفال های سرامیکی نیز همچنان محبوب بودند.
بسیاری از این کفپوش‌های کاشی معرق هنوز هم امروزه دیده می‌شوند و برخی هنوز در حال حفاری هستند. این باید به عنوان یادآوری از استحکام و دوام کفپوش کاشی باشد.
مصریان باستان اغلب از سنگ و کاشی های سرامیکی در اهرام و دیگر سازه های خود استفاده می کردند.
اولین اشکال کاشی کاری مصری از خاک رس سرامیکی ساخته می شد و در زیر نور خورشید داغ قرار می گرفت تا جامد شود.
همانطور که این فرآیند پیچیده تر و صنعتی شد، آنها شروع به استفاده از کوره برای گرم کردن و جامد کردن خاک رس کردند.
برخی از مورخان مصری ها را اولین کسانی دانسته اند که روش پخت سفال را در کوره توسعه دادند.
مانند چینی ها، روش های پخت کوره سرامیک مصری توسط بازرگانان ایرانی عشایری در سراسر جهان باستان رواج و گسترش یافت.
اولین نمونه‌های کاشی و سرامیک در اروپای غربی به اواخر قرن دهم بازمی‌گردد که نمونه‌هایی از آن در یورک و وینچستر یافت شد.
کاشی و سرامیک لعابدار یک کالای تجملی به حساب می آمد که عمدتاً فقط توسط روحانیون قابل تهیه بود. در قرن سیزدهم و چهاردهم، کلیساهای اروپا با کاشی های سرامیکی تزئین شده بودند.
در سرتاسر قرن چهاردهم کاشی‌های قلع لعابدار از هلند در سراسر انگلستان پخش شد. کاشی کاری موری به آرامی از قرن شانزدهم به بعد در شمال اسپانیا گسترش یافت و برخی از خیره کننده ترین نمونه ها در کاخ الحمرا در گرانادا و مسجد بزرگ در کوردوبا یافت شد.
